Συχνά ακούγεται η άποψη πως για τα διάφορα προβλήματα μας δεν πρέπει να περιμένουμε βοήθεια από συγκεκριμένα πρόσωπα , από "μεσσίες", όπως λέγεται κοροϊδευτικά,για να μας βοηθήσουν. Η άποψη αυτή σίγουρα ισχύει για τα προσωπικά προβλήματα του καθενός.Και είναι λογικό γιατί αν δεν αντιδράσει ο άμεσα ενδιαφερόμενος για το πρόβλημα του πως είναι δυνατόν να περιμένει να του το λύσει κάποιος άλλος, ο οποίος δεν σχετίζεται καν με το πρόβλημα;
Τι συμβαίνει όμως στην κοινωνική ζωή και στην πολιτική όταν δηλαδή το πρόβλημα δεν αφορά έναν αλλά μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, μια ολόκληρη κοινωνία; Εκεί η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Αν ο καθένας προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα μόνος του θα γίνει αυτό που ο λαός περιγράφει με την παροιμία "όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει". Αυτό είναι φυσικό διότι κάθε άνθρωπος μπορεί να σκέφτεται διαφορετική λύση για το ίδιο πρόβλημα. Ακόμα χειρότερα μπορεί και το ίδιο το πρόβλημα να τον επηρεάζει με διαφορετικό τρόπο από ότι επηρεάζει τους υπόλοιπους. Επίσης το ότι κάποιος αντιδρά για να λύσει μόνος του ένα πρόβλημα δε σημαίνει ότι θα επιλέξει και την πιο σωστή λύση -γι' αυτό άλλωστε οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν προβλήματα!-.
Τα συλλογικά προβλήματα είναι μεγάλα και περίπλοκα δεν μπορεί να τα λύσει ο οποιοσδήποτε. Όλοι εξάλλου γελάμε όταν ακούμε κάποιον να λέει "κάντε με πρωθυπουργό για μια μέρα και θα..." Ποια η διαφορά λοιπόν από το να το λένε πολλοί οι οποίοι ενδεχομένως θα διαφωνούν και μεταξύ τους ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης;
Για να επιλυθούν συλλογικά προβλήματα χρειάζονται καταρχάς άτομα με τις κατάλληλες γνώσεις που θα έχουν βαθύτερη γνώση των θεμάτων. Χρειάζονται άτομα που έχουν την πυγμή να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αλλά και την διάθεση να το κάνουν -καθώς είναι εύκολο για τον καθένα μας να κάνει στείρα κριτική για τα προβλήματα ή να προτείνει ουτοπικές λύσεις ανέξοδα και να νομίζει ότι έτσι βοηθάει στην επίλυση των προβλημάτων- Το κυριότερο χρειάζονται άτομα που έχουν την ικανότητα να συμβιβάσουν/συγκεράσουν τις διαφορετικές απόψεις για την επίλυση ενός προβλήματος και να αναπτύξουν όλες τις πτυχές του προβλήματος έτσι ώστε η λύση που θα προτείνουν να αφορά πραγματικά όλους όσους επηρεάζονται από το πρόβλημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.Σημαντικό είναι επίσης τα άτομα που ηγούνται να μπορούν να εμπνέουν εμπιστοσύνη αλλά και να μπορούν να κινητοποιούν το κοινωνικό σύνολο ώστε η αντίδραση του λαού να δείχνει ότι το εκάστοτε πρόβλημα είναι υπαρκτό και υπάρχει ανάγκη να επιλυθεί άμεσα. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί ο ένας πρέπει πάντα να εκφράζει τους πολλούς διαφορετικά δεν νομιμοποιείται να πράξει οτιδήποτε. Η δυνατότητα να μπορεί κάποιος να εκφράζει άλλους ανθρώπους σημαίνει ότι νιώθει πραγματικά τα προβληματά τους και επομένως μπορεί να τους βοηθήσει. Σε καμιά περίπτωση δεν ισχυριζόμαστε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι ή τέλειοι σε όλες τους τις αποφάσεις συχνά ίσως απλά να πρόκειται για "τους κατάλληλους ανθρώπους στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη χρονική στιγμή" και έτσι όμως μπορούν να προσφέρουν θεαματικά αποτελέσματα.
Είναι δύσκολο να υπάρχουν βρεθούν τέτοιοι άνθρωποι; Σίγουρα είναι. Όμως αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία, η οποία είναι και η μόνη που μας παρέχει χειροπιαστά παραδείγματα, όλοι οι λαοί και τα κινήματα μεγαλούργησαν όταν στην ηγεσία τους είχαν τέτοιου είδους ανθρώπους. Ποτέ δεν έχει ειπωθεί για κάποιον ηγέτη μια πρόταση όπως : "δεν ήταν καλός ηγέτης ο ίδιος αλλά μια ομάδα ανθρώπων που αποφάσιζαν γι αυτόν τον βοήθησαν να μείνει στην ιστορία". Είναι δύσκολο λοιπόν να βρεθούν τέτοιοι άνθρωποι αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο να τους αναδείξουμε.Προσοχή όμως: Το ότι ένα άτομο προικισμένο είναι σε θέση να διαχειριστεί καλύτερα τα προβλήματα σε καμία περίπτωση δεν υποβιβάζει την αξία της δημοκρατίας αλλά και της συλλογικής δράσης. Η συλλογική δράση όμως πρέπει να έχει να κάνει με τη συμμετοχή στα κοινά και με την ενεργό υποστήριξη των ατόμων που μας εμπνέουν ώστε να εξασφαλίζεται το γεγονός ότι ο ηγέτης εκφράζει το λαό.( Είναι βέβαια αδύνατον να εκφράσει κάποιος χιλιάδες ανθρώπους με απόλυτα ταύτιση αλλά σίγουρα μπορεί να κάνει κάποιους συμβιβασμούς απόψεων, οι οποίες είναι αδύνατον να γίνουν μεταξύ διάσπαρτων μικρών ομάδων που αποτελούνται από άτομα με απόλυτη ταύτιση ιδεών -η μία ομάδα δε θα συμφωνήσει ποτέ με την άλλη καθώς κάθε συμβιβασμός με την άλλη άποψη θα θεωρείται προδοσία από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας) Αλλά και σαν συλλογικότητα το γεγονός ότι παραδέχεται κάποιος την ικανότητα ενός ατόμου να διαχειριστεί καλύτερα κάποιες καταστάσεις και να τον εμπιστευτεί/υποστηρίξει είναι μια δυνατή έκφραση συλλογικότητας αφού έτσι χιλιάδες άτομα δρουν κοινά μέσω ενός για τον αντικειμενικό τους στόχο, παραμερίζοντας τις επιμέρους ενστάσεις και διαφωνίες τους.Γιατί όπως λέει κι ο λαός "ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη" (μόνος του!).
Στην κοινωνική ζωή λοιπόν άτομα προικισμένα -που ως άτομα βέβαια θα έχουν και τις ατέλειες τους- με την υποστήριξη των πολλών μπορούν να κάνουν πολλά και να δώσουν λύσεις σε προβλήματα . Θέτοντας σε αμφισβήτηση την ύπαρξη τέτοιων ατόμων , αποκαλώντας τους κοροϊδευτικά "μεσσίες" και αναθέτοντας την επίλυση των προβλημάτων σε μια απρόσωπη συλλογική δράση χιλιάδων ατόμων με διαφορετικές απόψεις χωρίς έναν κεντρικό πυλώνα που θα καταφέρεινα τους φέρει κοντά,όπου ουσιαστικά ο καθένας περιμένει τον άλλον να δράσει πρώτος , ουσιαστικά δεν προσφέρουμε κάτι στην επίλυση των προβλημάτων αλλά συμβάλλουμε στην διαιώνιση τους (χρησιμοποιώντας μάλιστα τη συγκεκριμένη έκφραση πολλοί βρίσκουν πάτημα για να εκφράσουν και το αντιχριστιανικό τους μένος). Χρέος μας είναι η συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες που θα αναδείξουν τα κατάλληλα άτομα ( τα οποία βέβαια ίσως να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι!) αλλά και η ανάπτυξη της κριτικής μας ικανότητας ώστε να μπορούμε να αξιολογούμε τις δυνατότητες μας για την επίλυση προβλημάτων αλλά και των άλλων προσώπων που ισχυρίζονται ότι μπορούν να τα λύσουν ώστε όταν χρειάζεται να τους παρέχουμε τη στήριξη που χρειάζονται.
