Πολλοί όταν αναφέρονται σε διακρατικές σχέσεις και προβλήματα εθνικών θεμάτων συχνά καταλήγουν στο να απαξιώσουν το θέμα χρησιμοποιώντας την παραπάνω, γνωστή σε όλους μας φράση. "Οι λαοί" λέει, "δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν".
Mε τη φράση αυτή υπονοείται ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουν μόνο την ησυχία τους και απλά αφήνουν τον εαυτό τους να γίνει έρμαιο των πολιτικών επιλογών της ηγεσίας τους. Μπορεί να φαίνεται προφανές το ότι όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν διάθεση για διαμάχες αλλά δυστυχώς ισχύει μόνο εν μέρει. Γιατί οι άνθρωποι θέλουν ταυτόχρονα να περνάνε και καλά τη ζωή τους και δυστυχώς εκεί πολλές φορές εισέρχονται παράγοντες όπως ο εγωισμός και η ανθρώπινη απληστία.
Είναι εύκολο να πούμε λοιπόν για παράδειγμα πως η κήρυξη ενός πολέμου είναι μια πολιτική απόφαση που δεν την επιθυμεί ένας λαός αλλά μόνο η ηγεσία ενός κράτους. Όμως όταν ο λαός παίρνει μερίδιο από τα "λάφυρα" του πολέμου π.χ. εκτάσεις γης ή και σπίτια ( π.χ. κατεχόμενα στην Κύπρο) ουσιαστικά δεν είναι αυτή μια πρακτική που δείχνει την έμμεση επικύρωση της απόφασης για πόλεμο αλλά και των αποτελεσμάτων της; Μήπως δεν είναι εκδήλωση συμφωνίας το ότι ο λαός εξακολουθεί να ψηφίζει με μεγάλη πλειοψηφία και να στηρίζει μια κυβέρνηση που έχει κηρύξει πόλεμο;
Εξάλλου το να παρομοιάζουμε τους ανθρώπους ως πρόβατα που απλά άγονται και φέρονται από πολιτικούς ουσιαστικά αδικεί την πλειοψηφία των ανθρώπων.Πέρα όμως από αυτό ακόμα και ο πιο αμόρφωτος, ανειδίκευτος άνθρωπος μπορεί να μην καταλαβαίνει τις τεχνικές παραμέτρους μια πολιτικής απόφασης αλλά από το αποτέλεσμα της είναι σίγουρα σε θέση να κρίνει το αν είναι ηθική και δίκαιη ή όχι..Και φυσικά εδώ πρέπει να αναφέρουμε πως η αδιαφορία και η άγνοια δεν αποτελούν ελαφρυντικά-Όλοι λίγο ή πολύ ενδιαφερόμαστε για σημαντικές αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή μας είτε είναι προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο...το να αδιαφορήσουμε στοχευμένα για μια σημαντική πολιτική απόφαση που εμπλέκει τις σχέσεις του κράτους μας με ένα άλλο μας καθιστά αρκετά... ύποπτους!
Οι λαοί έχουν λοιπόν πράγματα να χωρίσουν γιατί ο καθένας έχει τα δικά του συμφέροντα όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους μεμόνωμένους ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή που φιλονικούν με το γείτονα τους τον γνωστό τους ή τον φίλο τους για διάφορα ζητήματα.
Αυτό που έχει σημασία λοιπόν είναι να μην αφήνουμε τις φιλονικίες και τις εμπειρίες μας από διακρατικές διενέξεις να εξελίσσονται σε τυφλό ρατσιστικό μίσος αλλά να λειτουργούν σαν πηγές πληροφόρησης που θα καθορίζουν τη διπλωματική μας συμπεριφορά απέναντι σε ένα ξένο κράτος και το λαό τους. Σκεπτόμενοι έτσι αποφεύγουμε λάθη που θα εντείνουν τις όποιες εντάσεις -είτε γιατί πιέσαμε περισσότερο κάποιες καταστάσεις, είτε γιατί υπαναχωρήσαμε περισσότερο από ότι έπρεπε σε κάποιο ιδιαίτερα επιθετικά αντίπαλο και εκτεθήκαμε.- Μόνο έτσι ενεργούμε σωστά προς μια κατεύθυνση που βοηθάει την ειρηνική συνύπαρξη των λαών και που οδηγεί μακροπρόθεσμα σε μια κατάσταση που οι λαοί ΟΝΤΩΣ δεν θα έχουν τίποτα να χωρίσουν!
