. Σκέψου: Ιουλίου 2013 #header-inner img {margin: 0 auto;} #header-inner, .header-inner {text-align:center;} #Header1_headerimg { margin: 0 auto; text-align:center;} #header-inner { background-position: center !important; width: 100% !important; text-align: center; } #header-inner img {margin: 0 auto;} #header-inner, .header-inner {text-align:center;} #Header1_headerimg { margin: 0 auto; text-align:center;}

.

.
Αφορμή για σκέψη!

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Δημοκρατικές παρεξηγήσεις




    Πολλοί άνθρωποι σήμερα  βλέποντας την διαφθορά που επικρατεί στην κοινωνική  και πολιτική ζωή  θεωρούν ότι το πολίτευμα μας,  η δημοκρατία είναι αυτή που ευθύνεται για την κατάσταση αυτή. Δεν είναι μάλιστα λίγοι αυτοί που σε πολιτικές συζητήσεις καταλήγουν στο γνωστό: "Mας χρειάζεται μια χούντα" (!)
     Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί συνήθως δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί πραγματικά  μια δημοκρατία. Μια από τις πιο κοινές παρεξηγήσεις είναι το "στη δημοκρατία  πρέπει να γίνεται ότι αποφασίζουν οι πολλοί"  Μπορεί η αρχή της πλειοψηφίας να είναι όντως μια βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συνοδεύεται πάντα από την ανάγκη προστασίας  των μειοψηφιών. Έτσι για παράδειγμα δεν πρέπει να θεωρούμε δημοκρατική δυσλειτουργία το γεγονός ότι μια μειοψηφία -μια κοινωνική ομάδα δηλαδή ,γιατί κάθε κοινωνική ομάδα αποτελεί και μια μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο της κοινωνίας- διεκδικεί τα δικαιώματά της  έστω κι αν π.χ. μπλοκάροντας έναν δρόμο φαίνεται να  πηγαίνει κόντρα στο συμφέρον της πλειοψηφίας! Το να μπορεί να διαμαρτυρηθεί η κάθε μειοψηφία (με τρόπο που όντως θα γίνει αντιληπτή η διαμαρτυρία της και όχι τυπικά) αλλά και να προστατευτούν τα δικαιώματά της είναι πρωταρχική παράμετρος της ειρηνικής συμβίωσης , της κοινωνικής δικαιοσύνης  αλλά και της ελευθερίας, έννοιες που συνδέονται άμεσα με την δημοκρατία.
     Από την άλλη πλευρά κάποιοι νομίζουν ότι η δημοκρατία προσφέρει την ελευθερία στον καθένα να κάνει ό,τι θέλει. Εδώ είναι γνωστό  το ότι η ελευθερία του καθενός στην δημοκρατία πρέπει να σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Οι νόμοι και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί πρέπει να καθορίζουν αυτά τα όρια και να εξετάζουν αν  τηρούνται. Έτσι για παράδειγμα σίγουρα οι γιατροί έχουν το δικαίωμα να απεργήσουν αλλά και οι ασθενείς τους δεν πρέπει να πεθάνουν (σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση ιεραρχώντας όμως το δικαίωμα στη ζωή πάνω από το δικαίωμα στην απεργία) ενώ από την άλλη το γεγονός ότι κάποια άτομα κλείνουν ένα δρόμο για να διαμαρτυρηθούν για μια απόφαση που θίγει τα εργασιακά τους δικαιώματα είναι σίγουρα πιο σημαντικό από την ενόχληση που προκαλούν στην κυκλοφορία. Σίγουρα είναι μια λεπτή ισορροπία  αλλά  για να έχουμε πραγματική ελευθερία και κοινωνική σταθερότητα πρέπει να προσπαθήσουμε να τη διατηρούμε.Όπως με όλα τα καλά αποτελέσματα όσο πιο σημαντικός είναι ο στόχος τόσο πιο επίμονα πρέπει να προσπαθεί κανείς.
      Μια άλλη παρανόηση σχετικά με την δημοκρατία είναι το ότι οι πολίτες είναι ίσοι σε όλα.Η δημοκρατία δηλώνει καθαρά ότι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο εκεί δηλαδή που όντως χρειάζεται να είναι. Αν πχ σε έναν εργασιακό χώρο  όλοι ήταν ίσοι σε όλα  δεν θα υπήρχε ιεραρχία. όλοι θα αμείβονταν το ίδιο ανεξάρτητα, της προσπάθειας που κατέβαλλαν, των δυνατοτήτων τους αλλά και των γνωστικών τους δυνατοτήτων σχετικά με το αντικείμενο της εργασίας τους. Έτσι ουσιαστικά κανένας δεν θα είχε κίνητρο να ξεχωρίσει και στην καλύτερη περίπτωση όλοι θα δούλευαν ώστε να προσεγγίσουν ένα μέτριο αποτέλεσμα που απλά θα τους συντηρούσε. Φανταστείτε ακόμα τι αποτέλεσμα θα είχε ένας παρόμοιος τρόπος σκέψης όσον αφορά στη διοίκηση ενός στρατιωτικού σώματος.  Το ότι έχουμε δημοκρατία δε σημαίνει λοιπόν αυτόματα ότι ο καθένας μπορεί να έχει λόγο για επιστημονικά θέματα  ή άλλου είδους θέματα  που απαιτούν εξειδίκευση ή να μη σέβεται την ιεραρχία οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας και τους θεσμούς. Η δημοκρατία απλά παρέχει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να φτάσει σε οποιαδήποτε θέση  αυτό δεν σημαίνει όμως πως βρίσκεται ήδη σε αυτή.Ο καθένας βέβαια έχει δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του για οποιοδήποτε θέμα  όχι όμως με τρόπο που ανατρέπει τον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας , ή υποσκάπτοντας την οργάνωση μιας κοινωνικής δομής. 
       Πολλοί πιστεύουν επίσης πως η δημοκρατία πρέπει να προστατεύει τα δικαιώματά τους ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Συχνά ακούμε "γιατί να παθαίνω ΕΓΩ το τάδε από το κράτος που είναι η δημοκρατία κλπ;" "γιατί να πληρώσω εγώ για τον μισθό του τάδε ενώ δεν χρησιμοποιώ την υπηρεσία που προσφέρει; " Στη δημοκρατία όμως "άρχει ο δήμος" και όχι το άτομο αυτό σημαίνει ότι η δημοκρατία λειτουργεί πρωτίστως με το σκεπτικό της κοινότητας-της κοινωνίας όπου ο καθένας επιτελεί διαφορετικό ρόλο αλλά όλοι πρέπει να συνεργάζονται και να αλληλοστηρίζονται ώστε να υπάρχει ευημερία, κοινωνική σταθερότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Στη δημοκρατία εγωιστικές σκέψεις και συμπεριφορές δεν χωράνε  ειδικά όταν στρέφονται εναντίον του κοινωνικού συνόλου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι ο καθένας μας σίγουρα είναι περιττός για κάποιον αλλά και απαραίτητος για κάποιον άλλον. Η κοινωνιική συμβίωση όμως δεν  πρέπει να αποτελεί ένα αλισβερίσι  χρησιμοτήτων αλλά να βασίζεται σε ουσιαστικες ανθρώπινες σχέσεις  στην αλληλεγγύη, τον αλληλοσεβασμό την συμπόνοια κ.α. ώστε να έχει ουσιαστικά θεμέλια και να μην στηρίζεται σε εφήμερα και ευμετάβλητα προσωπικά συμφέροντα.
      Τέλος η σημαντικότερη παρανόηση για την δημοκρατία είναι ότι αυτή λειτουργεί στον αυτόματο (!) Πολλοί πιστεύουν  πως η αποχή από τα κοινά είναι δημοκρατικό τους δικαίωμα αλλά στην πραγματικότητα είναι δείγμα εκφυλισμού της δημοκρατίας και μάλιστα στην γενέτειρα της δημοκρατίας η αποχή από τα κοινά τιμωρούνταν.Πάντα πρέπει να στηρίζουμε ένα πολιτικό κόμμα ακόμα και όταν κανένα δεν μας εκφράζει πλήρως και μέσω των πολιτικών μας προσπαθειών να προσπαθήσουμε να προβάλλουμε τις ιδέες μας. Στην ακραία περίπτωση που δε μας εκφράζει τίποτα  ούτε κατά ένα μικρό ποσοστό θα πρέπει να δημιουργούμε δικά μας πολιτικά κινήματα ώστε να είμαστε ενεργοί πολιτικά και όχι να απαξιώνουμε το σύστημα και να αδιαφορούμε για αυτό αφήνοντας ταις ευθύνες αλλά και τη δύναμη των αποφάσεων σε άλλους. Όλοι πρέπει να συμμετέχουμε στα κοινά  ώστε να δουλεύει σωστά η δημοκρατία. Αυτό δε σημαίνει μόνο τη συμμετοχή μας στην εκλογική διαδικασία. Σημαίνει την καθημερινή μας ενημέρωση για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση ώστε να είμαστε ενήμεροι για τα γεγονότα που επηρεάζουν τις ζωές μας και για τα οποία καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις άμεσα ή έμμεσα . Σημαίνει την καλλιέργεια του νου και του πνεύματος μας ώστε να αποκτούμε κριτική σκέψη και γνώσεις που θα μας βοηθούν να παίρνουμε  αποφάσεις με περισσότερο λογική βάση και όχι αυθαίρετα ή καθοδηγούμενοι από άλλους. Σημαίνει την προσπάθεια μας για  αυτο-οργανώση  έτσι ώστε να προσφέρουμε ενεργά έστω και σε τοπικό επίπεδο. Σημαίνει την συμμετοχή μας σε εκδηλώσεις που γίνονται για να στηρίξουν την δημοκρατία τον σεβασμό στους θεσμούς της αλλά και την καταγγελία πράξεων και συμπεριφορών αντιδημοκρατικών. Σημαίνει το χρέος μας να ενημερώσουμε τα παιδιά μας για το πως λειτουργεί και πως πρέπει να λειτουργεί η δημοκρατία ώστε να μην πέφτουν σε παγίδες. 
   Χωρίς τη συμμετοχή όλων η δημοκρατία πέφτει στα χέρια των λίγων  και έτσι μετατρέπεται σε αντιπροσωπευόμενη ολιγαρχία Πολλά από τα νοσηρά φαινόμενα  του σήμερα θα μπορούσαν να είχαν εκλείψει αν σκεφτόμασταν και δρούσαμε οι ίδιοι πιο δημοκρατικά.

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Eθελοντικά γελασμένοι

Όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές στον τρόπο δράσης: Είτε θα αγωνιστούμε να το λύσουμε είτε θα το υπομείνουμε. Αρκετοί άνθρωποι λειτουργούν έτσι.
    Συχνά όμως συναντούμε και άτομα που σε πρώτο στάδιο δηλώνουν ότι αναγνωρίζουν πως μια κατάσταση είναι λάθος, πως όντως υπάρχει ένα πρόβλημα. Αν για παράδειγμα ρωτήσουμε τον οποιοδήποτε σήμερα σχετικά με την κατάσταση της καθημερινής ζωής στην Ελλάδα της κρίσης  δύσκολα θα βρούμε κάποιον που να μην κάνει παράπονα για τα όσα συμβαίνουν. Στη συνέχεια όμως, κι  ενώ δείχνουν ότι έχουν συναίσθηση της  κατάστασης, την οποία μάλιστα μπορούν να αναλύσουν και λεπτομερώς, αρνούνται την προσπάθεια ανάληψης  πρωτοβουλίας για την εύρεση λύσης. Χαρακτηρίζουν μάλιστα τις όποιες  πιθανές λύσεις ή προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος τους   "επικίνδυνες" "ανεφάρμοστες πρακτικά" και γενικά είναι έτοιμοι να απορρίψουν τον οποιονδήποτε τρόπο δράσης σκεπτόμενοι πάντοτε μάλιστα ένα επιχείρημα για να απαξιώσουν την λύση που τους προτείνεται .Βέβαια αφού το ξεκαθαρίσουν αυτό τη συνέχεια συνεχίζουν να λένε ότι αναγνωρίζουν το πρόβλημα  (είτε είναι δικό τους είτε ακόμα και για άλλον)  και ένα σωρό άλλα λόγια ώστε να σιγουρευτεί όποιος τους ακούει πώς έχουν συναίσθηση του προβλήματος μιας κατάστασης  προσωπικής, συναισθηματικής, πολιτικής κλπ αλλά σίγουρα δεν είναι διατεθειμένοι να την αλλάξουν  αλλά ταυτόχρονα διαμαρτύρονται πως δεν μπορούν και να την υπομείνουν.
    Είναι προφανής  η αντίθεση λόγων και έργων στους ανθρώπους αυτούς, αλλά και πάλι αναρωτιέται κανείς γιατί συμπεριφέρονται έτσι. Μια ερμηνεία είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί φοβούνται να αντιδράσουν  και να έρθουν σε σύγκρουση για το οτιδήποτε ακόμα και για πράγματα που τους ενοχλούν. Σίγουρα θα μπορούσε να το υποστηρίξει κανείς αυτό όμως τις περισσότερες φορές ο  τρόπος που εκφράζονται για ένα  πρόβλημα δεν μαρτυρά δειλία. Χρησιμοποιούν δυνατές εκφράσεις και  αναλύουν το θέμα διεξοδικά. Ένας άνθρωπος που φοβάται θα προσπαθούσε να μην αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα ή ακόμα και δεν θα μιλούσε καν για αυτό. Στην περίπτωση των ανθρώπων που μελετάμε αυτά δεν συμβαίνουν. Μια άλλη πιθανή ερμηνεία είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν φτάσει σε απελπισία , σε αδιέξοδο σε ότι αφορά το πρόβλημα που τους απασχολεί και εύλογα το αναγνωρίζουν αλλά δεν μπορούν να αντιδράσουν.Όμως  η τάση των ανθρώπων αυτών να απορρίπτουν άμεσα την οποιαδήποτε πρόταση λύσης που θα τους γίνει χωρίς καν να την δοκιμάσουν δεν συνηγορεί στο ότι δεν αντιδρούν επειδή είναι απελπισμένοι. Ένας απελπισμένος δεν έχει τίποτα να χάσει επομένως είναι πρόθυμος να δοκιμάσει μια λύση  όσο περίεργη  απίθανη ή πρωτόγνωρη του φανεί.Και μάλιστα ένας απελπισμένος άνθρωπος θα αναγνωρίσει ότι τα όποια προβλήματα μπορεί να παρουσιάσει ένας συγκεκριμένος τρόπος δράσης (γιατί σπάνια υπάρχουν εύκολες και ανέξοδες λύσεις σε οποιουδήποτε είδους πρόβλημα) είναι σαφώς προτιμότερα από την απέλπιδα κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
     Ουσιαστικά οι άνθρωποι αυτοί συμπεριφέρονται έτσι διότι προσπαθούν να ξεγελάσουν τους γύρω  τους. Δεν θέλουν να φανούν τρελοί που δεν αναγνωρίζουν ένα πρόβλημα που οι άλλοι αντιλαμβάνονται αλλά από την άλλη δεν θέλουν να βάλουν και το χέρι στους στην φωτιά ώστε να λυθεί  το πρόβλημα αυτό.Θέλουν όμως να έχουν και ήσυχη την όποια συνείδηση έχουν: γιατί να συγκρουστούν; Περιμένουν από κάποιον άλλον να μπει μπροστά και αυτοί να μην ακολουθήσουν αλλά να δρέψουν όμως τους καρπούς της επιτυχίας του αγώνα που θα κάνει αυτός ο άλλος για το δικό τους πρόβλημα. Και στην περίπτωση βέβαια που η λύση που θα τους προταθεί και θα γίνει προσπάθεια από άλλους να εφαρμοστεί για λογαριασμό τους, αποτύχει τότε οι ίδιοι πάλι θα είναι εντάξει αφού δεν θα αντιμετωπίσουν την αποτυχία αλλά θα φανούν σαν οι λογικοί και οι υπεύθυνοι  που δεν έδρασαν υπερβολικά  και που θα δηλώνουν ότι  " είχαν προβλέψει την αποτυχία".
     Πρόκειται λοιπόν για άτομα που κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους (ειδικά μάλιστα στην περίπτωση που το πρόβλημα που καλούνται να αντιμετωπίσουν αφορά και άλλα άτομα) τα οποία επιθυμούν να βγουν εντάξει από οποιαδήποτε κατάσταση ανεξαρτήτως του τιμήματος για τους υπόλοιπους. Στην προσπάθεια τους αυτή χωρίζονται σε 2 υπο-κατηγορίες: Σε αυτούς που απλά δεν έχουν διάθεση δράσης και ξεγελούν τον εαυτό τους πείθοντας τον πως δεν έχει τρόπο δράσης έτσι ώστε να εξαλείψουν και όποιους ηθικούς ενδοιασμούς έχουν για την απραξία/δειλία τους. Και σε αυτούς που είναι ακόμα χειρότερα διπρόσωποι καθώς προσπαθούν να έχουν την υποστήριξη τόσο των δημιουργών των προβλημάτων αλλά και αυτών που τα υφίστανται. Επιπλέον το χειρότερο είναι πως με τη στάση τους αυτή -την άρνηση ουσιαστικής δράσης- σε συνδυασμό με την σε βάθος γνώση του προβλήματος   προβάλλουν σαν πρότυπο το ότι η απραξία και η άρνηση  λήψης ευθυνών και πρωτοβουλιών είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα. Και αυτό απλά συμβαίνει γιατί κάποιος που είναι λιγότερο ενημερωμένος για ένα πρόβλημα  εύκολα μπορεί να πει "κοίτα ο τάδε που τα ξέρει καλύτερα τα πράγματα δεν αντιδρά οπότε έτσι είναι το σωστό" ή ακόμα χειρότερα κάποιος να πει "ο τάδε έχει πιο σοβαρό πρόβλημα από αυτό που αντιμετωπίζω εγώ και δεν αντιδρά άρα δεν χρειάζεται να αντιδράσω και εγώ στο δικό μου πρόβλημα".
    Η λογική της επιβίωσης πάση θυσία είναι ίσως κατάλληλη για τις κατσαρίδες αλλά όχι για τους ανθρώπους. Ας μην γελιόμαστε! (και μάλιστα εθελοντικά!)