Tώρα τι κάνουμε;

    Είναι μια έκφραση που την ακούμε συχνά. Ειδικά σε τηλεοπτικά πάνελ πολλές φορές κάποιος ομιλητής πάει να ανατρέξει  στο παρελθόν μιλώντας σχετικά με ένα πρόβλημα.  (Πχ τα αίτια της οικονομικής κρίσης. Αμέσως ο συνομιλητής του τον διακόπτει και του λέει "αφήστε τα αυτά, είναι γνωστά,  τώρα τι κάνουμε;" Αλλά και όταν κρίνουμε ένα άτομο συχνά τείνουμε να το κρίνουμε με βάση την πρόσφατη συμπεριφορά του  (δηλαδή τo τι κάνει τώρα)  και όχι παλαιότερα.

    Συχνά οι άνθρωποι τείνουν να απαξιώνουν το παρελθόν  θεωρώντας πως δεν είναι σωστό να ασχολείται κανείς με πράγματα  που έχουν περάσει και που φυσικά δεν μπορούν να αλλάξουν.Βέβαια με αυτή τη λογική  ούτε με το παρόν αξίζει να ασχολείται κανείς αφού το  παρόν είναι κι αυτό το παρελθόν του μέλλοντος!

      Είτε το θέλουμε είτε  όχι όλα τα πράγματα συνδέονται με το παρελθόν τους. Το παρελθόν  είναι η μόνη αξιόπιστη πηγή για να πάρουμε "δείγματα γραφής", πληροφορίες  και ότι άλλο είναι σημαντικό για να κρίνουμε πρόσωπα και γεγονότα. Η αξιοπιστία αυτή πηγάζει από το γεγονός ότι  οι ενέργειες του παρελθόντος έχουν ήδη λάβει χώρα όποτε δεν μπορούμε να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι τους ούτε να κάνουμε υποθέσεις του στυλ : "ο τάδε δεν θα συμπεριφέρονταν ποτέ έτσι" ή "αυτό δεν γίνεται να συμβεί" κτλ. (Πώς μπορεί να πει κάποιος κάτι τέτοιο όταν έχουν ήδη συμβεί παρόμοια πράγματα;!)

Το παρελθόν είναι η μόνη πηγή που παρέχει σίγουρες πληροφορίες, Έτσι μελετώντας τις ενέργειες και τα αποτελέσματα του παρελθόντος που μας είναι ήδη γνωστά κατέχουμε ένα πολύ αξιόλογο μέσο που σε συνδυασμό με ένα μέσο δείκτη ευφυίας μας επιτρέπει να κρίνουμε καταστάσεις, πρόσωπα,  κίνητρα και να ερμηνεύουμε συμπεριφορές.

    Επιπλέον αναμφισβήτητα όλες οι καταστάσεις και τα γεγονότα δεν συμβαίνουν ακαριαία αλλά διαμορφώνονται σιγά-σιγά.Αντίστοιχα και τα πρόσωπα έχουν κάποια ιστορική πορεία  δεν "φύτρωσαν " ξαφνικά ώστε να τα κρίνουμε μόνο με βάση το τι κάνουν σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Το παρελθόν διαμορφώνει άτομα και καταστάσεις και παρακολουθώντας όλη αυτή την πορεία μπορούμε να βγάλουμε πιο αξιόπιστα συμπεράσματα τόσο για τα άτομα όσο και για τις καταστάσεις.

     Επίσης το παρελθόν δεν είναι μια αποξενωμένη εξωτική διάσταση όπου συνέβαιναν περίεργα πράγματα τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με το σήμερα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται   γιατί οι ανθρώπινες  σχέσεις, οι συμπεριφορές, οι νοοτροπίες είναι συγκεκριμένες και πεπερασμένες όσα χρόνια και να περάσουν δεν πρόκειται να δημιουργηθούν νέες αλλά και ούτε να εξαφανιστούν οι ήδη υπάρχουσες . Το μόνο που αλλάζει με τα χρόνια σε κάποιο βαθμό είναι οι κοινωνικές-πολιτικές και πολιτισμικές συνθήκες. 

       Έτσι με βάση τα παραπάνω όταν προσπαθούμε να απαξιώσουμε το παρελθόν με εκφράσεις όπως το "TΩΡΑ τι κάνουμε;" ή το "περασμένα ξεχασμένα", ουσιαστικά προσπαθούμε να  θέσουμε εκτός συζήτησης ένα πολύτιμο μέσο που θα μας βοηθούσε να αναλύσουμε σημερινές καταστάσεις,  ανατρέχοντας σε παρόμοιες καταστάσεις του παρελθόντος  αλλά και στα γεγονότα που  διαμόρφωσαν σιγά-σιγά μια  τωρινή κατάσταση. Ένα παράδειγμα τέτοιας κατάστασης είναι η απαξίωση της ελληνικής ιστορίας. Πολλοί την συνδέουν με εθνικιστικές βλακείες,άλλοι προτείνουν να ξαναγράψουμε τα βιβλία της ιστορίας ώστε να είναι πιο "διεθνιστικά",  άλλοι λένε " αυτά ήταν παλιά, τώρα τι κάνουμε;΅κλπ στερώντας την έμπνευση που μπορεί να δώσουν στον κόσμο οι αγώνες και οι ένδοξες στιγμές του παρελθόντος. Το μόνο που κάνει αυτή η απαξίωση είναι ουσιαστικά να εντείνει την μιζέρια και την αδυναμία που αισθάνεται ο κάθε Έλληνας σήμερα  καθιστώντας τον έτσι πιο παθητικό  και αδύναμο να αντιδράσει και να διεκδικήσει τα δικαιώματα του.

      Την απάντηση λοιπόν στο "Tώρα τι κάνουμε;" δεν θα την βρούμε  εύκολα αν δεν ερευνήσουμε το πως έφτασαν  τα πράγματα στο τώρα αλλά και αν δεν απαντήσουμε στο ΅Τότε τι κάναμε;"