Είναι προφανές πως η ανάπτυξη σαν έννοια πρέπει να αντικατοπτρίζεται στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων. Εδώ βέβαια υπάρχει μια παγίδα που ολοένα και συχνότερα ακούμε σήμερα: "Aπό το να μην παίρνει κάποιος καθόλου λεφτά δεν είναι προτιμότερο να παίρνει έστω κι ένα πιάτο φαγητό ή ένα μειωμένο μισθό?" Με αυτή την έννοια κάθε επιχείρηση δυνητικά προσφέρει ανάπτυξη. Ουσιαστικά όμως οι μισθοί πείνας, τα υπερβολικά ωράρια η καταπάτηση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου διαμορφώνουν ένα κλίμα που ωθεί στην εξωτερική μετανάστευση ειδικότερα τις νέες γενιές. Στην πραγματικότητα δηλαδή μένει στην χώρα όποιος δεν έχει επιλογή να μεταναστεύσει 'πχ δεν έχει χρήματα διαθέσιμα, είναι ηλικιωμένος , έχει χρέη ή έχει άλλες υποχρεώσεις. Ακόμα κι αυτοί που μένουν πίσω όμως ζώντας με χαμηλούς μισθούς στην ουσία απλά επιβιώνουν στην καλύτερη περίπτωση. Δημιουργείται δηλαδή ένα νοσηρό κλίμα που συντηρείται απλά και μόνο για να συνεχίσουν να θησαυρίζουν οι επιχειρήσεις που το δημιουργούν. Είναι πολύ απλό για μια επιχείρηση , στο όνομα της ανάπτυξης να ζητά μείωση μισθών και εξαθλίωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων μιας χώρας, ώστε να επενδύσει σε αυτή -ανοίγοντας πχ ένα εργοστάσιο- για να μπορεί να πουλά σε άλλες χώρες ακριβά τα προϊόντα που φτιάχνονται με το χαμηλό εργασιακό κόστος. -Αυτό πχ γίνεται με την Κίνα σήμερα- Σίγουρα λοιπόν το "μεταναστεύω" ή το "δε μεταναστεύω επειδή δεν μπορώ και όχι επειδή δεν θέλω" δεν είναι ανάπτυξη για μια χώρα αλλά συντήρηση ή και οπισθοδρόμηση. Δημιουργείται φτώχεια , κοινωνικές αναταραχές και χάνεται η ελπίδα, η οποία είναι απαραίτητη για τη δημιουργικότητα και την καινοτομία.Το χαμηλό βιοτικό επίπεδο που είναι αποτέλεσμα των χαμηλών μισθών δημιουργεί λιγότερο εκπαιδευμένους ανθρώπους αφού δεν υπάρχουν χρήματα να ξοδευτούν για την εκπαίδευση τους με αποτέλεσμα ελλείψει προσόντων οι άνθρωποι αυτοί να αναζητούν δουλειές με ακόμα πιο χαμηλούς μισθούς που θα τους προσφέρουν ακόμα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο και να δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος οπισθοδρόμησης. Επομένως η επιχειρηματικότητα δε σημαίνει απαραίτητα και πραγματική ανάπτυξη. Υπό αυτό το πρίσμα το κράτος θα πρέπει να επιβραβεύει επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται με γνώμονα την κοινωνική ευθύνη και όχι μόνο το κέρδος ή τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Μια επένδυση θα πρέπει να ανταμείβεται και να διευκολύνεται από το κράτος εφόσον προσφέρει ουσιαστικά ανταλλάγματα και στους πολίτες του κράτους και όχι μόνο στον επενδυτή.
Είναι προφανές πως η ανάπτυξη σαν έννοια πρέπει να αντικατοπτρίζεται στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων. Εδώ βέβαια υπάρχει μια παγίδα που ολοένα και συχνότερα ακούμε σήμερα: "Aπό το να μην παίρνει κάποιος καθόλου λεφτά δεν είναι προτιμότερο να παίρνει έστω κι ένα πιάτο φαγητό ή ένα μειωμένο μισθό?" Με αυτή την έννοια κάθε επιχείρηση δυνητικά προσφέρει ανάπτυξη. Ουσιαστικά όμως οι μισθοί πείνας, τα υπερβολικά ωράρια η καταπάτηση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου διαμορφώνουν ένα κλίμα που ωθεί στην εξωτερική μετανάστευση ειδικότερα τις νέες γενιές. Στην πραγματικότητα δηλαδή μένει στην χώρα όποιος δεν έχει επιλογή να μεταναστεύσει 'πχ δεν έχει χρήματα διαθέσιμα, είναι ηλικιωμένος , έχει χρέη ή έχει άλλες υποχρεώσεις. Ακόμα κι αυτοί που μένουν πίσω όμως ζώντας με χαμηλούς μισθούς στην ουσία απλά επιβιώνουν στην καλύτερη περίπτωση. Δημιουργείται δηλαδή ένα νοσηρό κλίμα που συντηρείται απλά και μόνο για να συνεχίσουν να θησαυρίζουν οι επιχειρήσεις που το δημιουργούν. Είναι πολύ απλό για μια επιχείρηση , στο όνομα της ανάπτυξης να ζητά μείωση μισθών και εξαθλίωση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων μιας χώρας, ώστε να επενδύσει σε αυτή -ανοίγοντας πχ ένα εργοστάσιο- για να μπορεί να πουλά σε άλλες χώρες ακριβά τα προϊόντα που φτιάχνονται με το χαμηλό εργασιακό κόστος. -Αυτό πχ γίνεται με την Κίνα σήμερα-
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα λοιπόν το "μεταναστεύω" ή το "δε μεταναστεύω επειδή δεν μπορώ και όχι επειδή δεν θέλω" δεν είναι ανάπτυξη για μια χώρα αλλά συντήρηση ή και οπισθοδρόμηση. Δημιουργείται φτώχεια , κοινωνικές αναταραχές και χάνεται η ελπίδα, η οποία είναι απαραίτητη για τη δημιουργικότητα και την καινοτομία.Το χαμηλό βιοτικό επίπεδο που είναι αποτέλεσμα των χαμηλών μισθών δημιουργεί λιγότερο εκπαιδευμένους ανθρώπους αφού δεν υπάρχουν χρήματα να ξοδευτούν για την εκπαίδευση τους με αποτέλεσμα ελλείψει προσόντων οι άνθρωποι αυτοί να αναζητούν δουλειές με ακόμα πιο χαμηλούς μισθούς που θα τους προσφέρουν ακόμα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο και να δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος οπισθοδρόμησης.
Επομένως η επιχειρηματικότητα δε σημαίνει απαραίτητα και πραγματική ανάπτυξη. Υπό αυτό το πρίσμα το κράτος θα πρέπει να επιβραβεύει επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται με γνώμονα την κοινωνική ευθύνη και όχι μόνο το κέρδος ή τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Μια επένδυση θα πρέπει να ανταμείβεται και να διευκολύνεται από το κράτος εφόσον προσφέρει ουσιαστικά ανταλλάγματα και στους πολίτες του κράτους και όχι μόνο στον επενδυτή.