Συνύπαρξη

http://www.eglimatikotita.gr/2011/03/blog-post_5823.html
http://tvxs.gr/news/ellada/sygkentrosi-symparastasis-apopse-ekso-apo-theatro-xytirio
http://www.pinnokio.gr/arthro/MWAMETH-H-TAINIA-INNOCENCE-OF-MUSLIMS-MOVIE-TRAILER

       Ο άνθρωπος ως "ον κοινωνικό"  δημιουργεί κοινωνίες  ώστε να απολαμβάνει αυτός και οι συνάνθρωποι του τα αμοιβαία ωφέλη αυτής της συμβίωσης.  Βέβαια οι άνθρωποι σαν χαρακτήρες είναι διαφορετικοί ο καθένας έχει τις δικές του απόψεις , ιδιαιτερότητες και προτεραιότητες στη ζωή του. Αυτή η διαφοροποίηση των ανθρώπων είναι ένα θετικό στοιχείο  καθώς μέσα από την μελέτη διαφορετικών απόψεων και τρόπων αντίληψης δημιουργείται γόνιμος προβληματισμός που παράγει νέες ιδέες και εξελίσσει  την κοινωνία. Αν όλοι οι άνθρωποι σκέφτονταν το ίδιο  η κοινωνία μας δεν θα διέφερε και τόσο από μια μυρμηγκοφωλιά : Θα είχε αυστηρή  οργάνωση  θα λειτουργούσε αποτελεσματικά  και θα ήταν αδύνατο να ανατραπεί η πολιτική της κατάσταση ταυτόχρονα όμως θα παρέμενε στάσιμη,άκαμπτη και ανίκανη να προσαρμοστεί σε νέες συνθήκες, ενώ  λόγω της αυστηρής οργάνωσης της θα περιορίζονταν και το εύρος των δυνατοτήτων της ανάπτυξης σε διάφορα πεδία (επιστημονικά,κοινωνικά κ.α.).

           Η διαφοροποίηση απόψεων είναι ο κύριος λόγος  δημιουργίας συγκρούσεων και διατάραξης της αρμονικής συνύπαρξης των ανθρώπων σε μια κοινωνία. Κάθε συνύπαρξη είναι ομολογουμένως δύσκολη. Συχνά λέμε ότι ακόμα και 2 καλοί φίλοι είναι δύσκολο να συγκατοικήσουν πόσο μάλλον ολόκληρες κοινότητες ατόμων όταν αυτές καλούνται να ζήσουν και να λειτουργήσουν μέσα στο ίδιο περιβάλλον. Κάθε λογικός άνθρωπος επιθυμεί να συνυπάρχει ειρηνικά με τους γύρω του χωρίς να δημιουργούνται προβλήματα και διαμάχες, προϋπόθεση άλλωστε για την ευημερία και την ανάπτυξη μιας κοινωνίας είναι η αρμονική συνύπαρξη των μελών της. Όμως άλλο το να λες ότι επιθυμείς κάτι και άλλο το τι πραγματικά κάνεις για να συμβεί αυτό. Τα ευχολόγια από μόνα τους, κακά τα ψέμματα, είναι μόνο υποκριτικά. Πως λοιπόν εξασφαλίζεις την αρμονική συνύπαρξη των μελών μιας κοινωνίας;

             Η πρώτη προϋποθεση είναι η παντελής απουσία της βίας . Η βίας σαν όρος αντιπαρέρχεται  de facto  κάθε έννοια ειρηνικής συνύπαρξης.Σε μια κοινωνία η βία πρέπει να είναι κατακριτέα και να τιμωρείται άμεσα από τον νόμο.

            Η δεύτερη αναγκαία και προφανής προϋπόθεση  είναι η ισότιμη αντιμετώπιση των μελών της κοινωνίας. Όλα τα μέλη μιας κοινωνίας πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία δηλαδή απέναντι στους συνανθρώπους τους.Έτσι εξασφαλίζεται ότι κανένας δεν θα νιώθει κατώτερος και αδικημένος.Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι καμιά κοινωνική ομάδα δεν έχει το δικαίωμα να  επιβάλλει τη θέληση της στα υπόλοιπα μέλη της. Η γνώμη του καθενός πρέπει να είναι  σεβαστή . 

           Η τρίτη  προϋπόθεση που πηγάζει άμεσα από την δεύτερη  είναι ότι πρέπει να υπάρχει μια μορφή διακυβέρνησης- ένα νομικό σύστημα που να γίνεται σεβαστό από όλους. Χωρίς τους νόμους και μια αμοιβαία σεβαστή κεντρική εξουσία  είναι αδύνατον να παρθούν αποφάσεις που θα ισχύουν για το σύνολο μιας κοινωνίας καθώς ο καθένας θα ζούσε σύμφωνα με το τι θεωρεί αυτός σωστό.Και βέβαια όπως είπαμε  οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές απόψεις για το τι είναι σωστό και το τι όχι και αυτό θα δημιουργούσε  προβλήματα αν αφήνονταν ανεξέλεγκτο.Οι διαφορετικές απόψεις θα ερχόταν σε σύγκρουση. Η κεντρική εξουσία παίζει ουσιαστικά τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες  και προσπαθεί να προωθήσει νόμους για διάφορα ζητήματα ώστε να ικανοποιούνται σε έναν βαθμό όλες οι διαφορετικές απόψεις των μελών της κοινωνίας.  Λόγω της αρχής της ισότητας των μελών μιας κοινωνίας σήμερα έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα πως το πιο δίκαιο σύστημα εξουσίας είναι η δημοκρατία-Όταν όλοι οι άνθρωποι είναι ισότιμοι αυτό που έχει σημασία στη λήψη μιας απόφασης είναι το πόσοι την στηρίζουν.(Σίγουρα σαν σύστημα ίσως να έχει κάποιες αδυναμίες  πχ η γνώμη κάποιων  ίσως να στηρίζεται σε καλύτερη πληροφόρηση από ότι η γνώμη κάποιων άλλων, αλλά  όλες οι άλλες μορφές  πολιτευμάτων που υπάρχουν σήμερα βασίζονται σε στοιχεία που εμπεριέχουν απολυταρχισμό -φανταστείτε μια κοινωνία που κυβερνά ένας μόνο άνθρωπος επειδή έχει καλύτερες γνώσεις από όλους για όλα τα θέματα! (ποιος κατ'αρχάς θα είχε τις γνώσεις ώστε να κρίνει ότι ο κυβερνών  έχει όντως τις περισσότερες γνώσεις; Παράδοξο, ε;!!!-  ή άλλα στοιχεία που έρχονται σε σύγκρουση με την αρχή της ισότητας , επομένως η δημοκρατία είναι ό,τι καλύτερο έχουμε!) Άρα  για αρμονική συνύπαρξη πρέπει να σεβόμαστε το δημοκρατικό σύστημα  διακυβέρνησης . Τι σημαίνει όμως αυτό στην πράξη; Αυτό σημαίνει πως σε καμία περίπτωση μια κοινωνική ομάδα δεν μπορεί να προσπαθεί να υποκαταστήσει  την εξουσία για οποιοδήποτε λόγο. Αν αυτό συνέβαινε από όλους ταυτόχρονα θα ξέσπαγε χάος. Επιπλέον σημαίνει πως πρέπει να συμμορφωνόμαστε με τους νόμους ακόμα κι αν αυτοί περιορίζουν  κάποιες ελευθερίες μας. Αυτό μπορεί να ακούγεται απολυταρχικό όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το δημοκρατικό σύστημα πάντα παρέχει τη δυνατότητα αλλαγής οποιουδήποτε νόμου. Όσο όμως ένας νόμος βρίσκεται σε ισχύ δεν πρέπει να τον παραβούμε  (επειδή τον αμφισβητούμε που είναι δικαίωμα μας) γιατί και αυτό επίσης δημιουργεί χάος. 

          Φανταστείτε τώρα το παρακάτω απλό παράδειγμα: 2 άτομα συγκατοικούν σε ένα σπίτι  και έχουν κοινή κουζίνα. Ο ένας πλένει τα πιάτα που χρησιμοποιεί ενώ ο άλλος δεν τα πλένει.Αυτός που δεν τα πλένει δεν ενοχλείται από την μυρωδιά που δημιουργείται στο σπίτι.Δεν έχει κακό σκοπό, ούτε είναι τεμπέλης απλά δεν κρίνει σκόπιμο να πλύνει τα πιάτα αφού η μυρωδιά δεν τον ενοχλεί. Όμως ανεξάρτητα από τις προθέσεις του και τις σκέψεις του η μυρωδιά υπάρχει. Το 2ο άτομο ενοχλείται και του ζητάει τον λόγο και έρχονται σε σύγκρουση. Το 1ο άτομο θα κατηγορήσει το 2ο ότι πάει να του επιβάλλει τις απόψεις του για το πλύσιμο των πιάτων. Επιπλέον θα τον κατηγορήσει ότι αυτός  δημιουργεί την σύγκρουση γιατί αυτός ήρθε να ζητήσει το πρώτος τον λόγο για το θέμα ενώ ο ίδιος δεν έκανε τίποτα άμεσα εχθρικό ως προς τον άλλο αφού το τι κάνει με τα πιάτα του αφορά αυτόν και μόνο.Με το παράδειγμα αυτό φτάνουμε στην τέταρτη και πέμπτη βασικές προϋπόθεσεις της αρμονικής συνύπαρξης που τις αναφέρω μαζί γιατί ως ένα σημείο ταυτίζονται. Αυτές  είναι ο σεβασμός και η υπευθυνότητα απέναντι στους συνανθρώπους σου. Δυστυχώς οι νομικοί κανόνες δεν μπορούν να προβλέψουν κάθε ιδιαιτερότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Επιπλέον οι νόμοι πολλές φορές μπορούν να ερμηνευτούν διαφορετικά. Δεν μπορούμε λοιπόν να ζήσουμε αρμονικά μόνο με την επιβολή των νόμων  και να λέμε " α εντάξει αφού είμαι νόμιμος ή  (ακόμα χειρότερα) ο νόμος δεν προβλέπει κάτι για αυτό που κάνω, μπορώ να κάνω ότι θέλω". Φανταστείτε να σεβόμασταν μόνο τις ώρες κοινής ησυχίας και όλες τις υπόλοιπες να κάναμε ανυπόφορο θόρυβο στο σπίτι μας κάθε μέρα, θα μπορούσε ο γείτονας μας να ζει έτσι για πάντα; Πρέπει λοιπόν σαν άτομα να ερχόμαστε πάντα στη θέση των συνανθρώπων μας  και να γνωρίζουμε πότε τους προκαλούμε "πατάμε τα κουμπιά τους " όπως λέμε πιο κοινά, και πότε όχι. Έτσι  θα προβλέπουμε τις συνέπειες των πράξεων μας και το τι αντιδράσεις μπορεί να προκαλέσουν αυτές. ΑΝ πραγματικά ενδιαφερόμαστε για την κοινωνική ειρήνη και την αρμονική συνύπαρξη δεν θα προχωράμε σε πράξεις που μπορεί να την ανατρέψουν, ακόμα κι αν ο νόμος μας δίνει το δικαίωμα (λόγω της αδυναμίας του  ή της γενικότητας που τον χαρακτηρίζει) να το κάνουμε. Πρέπει να το θέλουμε και προσωπικά κι εσωτερικά μέσα μας να ζήσουμε ειρηνικά και να κάνουμε και τις αναγκαίες προσωπικές υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.

     Για να κάνω και τη σύνδεση με τα links  που έδωσα,  ναι σίγουρα μπορείς να κάνεις μια γελοιογραφία με τον Μωάμεθ  ή να βλασφημήσεις τον Χριστό έχεις δικαίωμα να λες ό,τι θες.Όμως η γελοιογραφία του Μωάμεθ δεν αφορά αυτούς που δεν πιστεύουν σε αυτόν οι περισσότεροι μάλιστα δεν ξέρουν καν την ιστορία του  και απλά τον έχουν ακούσει σαν όνομα. Επομένως ποιους αφορά η οποιαδήποτε γελοιογραφία; Αυτούς που γνωρίζουν το θέμα της , τους πιστούς του Μωάμεθ στην προκειμένη περίπτωση.Το υπόλοιπο κοινό θα μείνει, στην συντριπτική πλειοψηφία του αδιάφορο ως προς την γελοιογραφία. Κάνοντας λοιπόν μια τέτοια γελοιογραφία ουσιαστικά γνωρίζεις ότι οι πιο ζωηρές αντιδράσεις θα είναι οι αρνητικές ενώ οι υπόλοιπες θα είναι του στυλ "εντάξει καλό ή κακό ή μέτριο αστείο αλλά έτσι κι αλλιώς τι με νοιάζει εμένα το τι έκανε ο Μωάμεθ;" Εφόσον λοιπόν δημοσιεύεις το έργο σου που σημαίνει ότι δίνεις σημασία στον αντίκτυπο του έργου σου στον  κόσμο, σκεπτόμενος τα παραπάνω, ουσιαστικά προσδοκείς τις αντιδράσεις  και όχι τις κριτικές του τύπου "καλό αστείο ή κακό αστείο" που έχουν διάρκεια 2 δευτερόλεπτα! Θες δηλαδή να δημιουργήσεις ντόρο με το έργο σου  βασιζόμενος ότι κάποιοι θα αντιδράσουν σε αυτό υπερβολικά ή βίαια. Εντάξει μπορείς να το κάνεις, είσαι ελεύθερος, αλλά σίγουρα δεν μπορείς να θεωρηθείς άνθρωπος που επιδιώκει την αρμονική συνύπαρξη,ούτε άτομο που σέβεται τους συνανθρώπους του. Και φυσικά το κράτος πρέπει να σε τιμωρήσει για το γεγονός ότι αρέσκεσαι στο να υποδαυλίζεις κοινωνικές συγκρούσεις και διαμάχες.Αν τώρα δεν είχες σκοπό να το κάνεις ή δεν τα είχες σκεφτεί όλα αυτά , τότε είσαι ανεύθυνος ως προς τους συνανθρώπους σου και ζεις για τον εαυτό σου και μόνο.Σίγουρα τότε πάλι δεν έχεις θέση σε μια κοινωνία!