Ένας από τους λόγους που το μεταναστευτικό έχει φτάσει στο παραπάνω αδιέξοδο είναι και οι διάφορες γενικεύσεις που γίνονται στο θέμα. Πχ συχνά ακούγεται "να φύγουν ΟΛΟΙ οι μετανάστες" (εκ δεξιών!) αλλά και το εξίσου παράλογο "να δεχόμαστε ΟΠΟΙΟΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ έρχεται στην ελλαδα...γιατί άνθρωπος είναι κι αυτός κι έχει ανάγκη" (εξ αριστερών!) Προφανώς η σωστή μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να εξετάζει περιπτώσεις και να μην κινείται σε κανένα από τα 2 αυτά άκρα. Αρχικά θα πρέπει να γίνεται μια διάκριση μεταξύ πρόσφυγα και μετανάστη. Πρόσφυγας ορίζεται κάποιος που φεύγει από την χώρα του επειδή απειλείται άμεσα η ζωή του από πόλεμο ή από την ίδια την κυβέρνηση του κράτους του λόγω πολιτικών ή κοινωνικών διακρίσεων - είναι η περίπτωση που γίνεται και αίτηση πολιτικού ασύλου- αντίθετα μετανάστης είναι οποιοσδήποτε φεύγει από τη χώρα του κι επιθυμεί να κατοικήσει σε κάποια άλλη για οποιοδήποτε άλλο λόγο (συνήθως οικονομικούς) Εφόσον αποδειχθεί ότι κάποιος είναι πρόσφυγας έρχεται το εύλογο ερώτημα που είδα σε σχετικό άρθρο : "Mα καλά η Ελλάδα δε συνορεύει με χώρες που είναι σε πόλεμο, πώς γίνεται κάποιος πρόσφυγας π.χ. Σομαλός να περνά από τόσες χώρες που βρίσκονται μεταξύ Σομαλίας και Ελλάδας ώστε να καταλήξει στην Ελλάδα να ζητήσει άσυλο?" Και προχωρώντας παρά πέρα, θεωρώ το πως όταν κάποιος επιλέγει το που θα πάει για να σωθεί και δεν πάει στον πρώτο λογικό προορισμό που θα του εξασφάλιζε τη σωτηρία του τότε η αποδοχή του δεν είναι και μείζον θέμα ανθρωπισμού, αφού ο ίδιος έχει τη δυνατότητα να πάει και αλλού αλλά για κάποιους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ λόγους την απέρριψε. Σίγουρα βέβαια μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ένας πρόσφυγας εύκολα μετατρέπεται και σε μετανάστη που αναζητεί το καλύτερο δυνατό μέρος για να μείνει και να ζήσει ανθρώπινα. Περνώντας λοιπόν στους μετανάστες το θέμα εκεί θα πρέπει να αντιμετωπίζεται πρακτικά. Κάθε χώρα πρέπει να δέχεται τον αριθμό των μεταναστών που έχει ανάγκη. Χώρες όπως η Αυστραλία για παράδειγμα, απευθύνουν οι ίδιες προσκλήσεις σε μετανάστες που θέλουν να δουλέψουν σε διάφορα επαγγέλματα, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Μπορεί αυτό να φαίνεται σαν μια λογική αριθμών αλλά ο ανθρωπισμός μόνο λαϊκίστικα μπορεί να βρει θέση στο θέμα. Γιατί δυστυχώς φτώχεια υπάρχει κι εντός των συνόρων μιας χώρας, ανθρωπισμός δεν είναι να φέρνουμε περισσότερους φτωχούς ανθρώπους και να τους ξαμολάμε "μπας και βρούνε καμιά δουλειά", ανθρωπισμός είναι να μπορούμε να προσφέρουμε μια δουλειά σε όλους όσους την έχουν ανάγκη. Επίσης ο ανθρωπισμός δεν πρέπει να γίνεται σε βάρος άλλων ανθρώπων. Πχ ακούγεται ανθρωπιστικό να αφήνουμε ελεύθερο το παρεμπόριο αφού μεταξύ άλλων που δε χρειάζεται να τα αναλύσω εδώ, επιτρέπει και σε φτωχούς ανθρώπους να βγάλουν τα απαραίτητα. Όμως είναι ανθρωπιστικό ο έμπορος να κλείνει το μαγαζί του η να απολύει ένα υπάλληλο του ώστε να συνεχίσει να είναι ανταγωνιστικός ως προς τα παράνομα μικρομάγαζα? Γιατί να μην νιώσω το ίδιο ανθρωπιστικά και γι αυτόν που μειώνεται το κέρδος του από το παρ εμπόριο? Αναμφισβήτητα είναι απάνθρωπο να μην βοηθήσεις έναν άνθρωπο μόνο σε περίπτωση που έχεις όντως τη δυνατότητα να τον ενισχύσεις ουσιαστικά. Το να επιτρέπεις όμως να συντηρείται μια κατάσταση προβληματική και για αυτόν που θες να βοηθήσεις αλλά και για τους υπόλοιπους αυτό είναι σίγουρα ψευδαίσθηση ανθρωπισμού - υποκρισία. Εφόσον λοιπόν εξετάζεται ανά περίπτωση το να κάποιος δικαιούται άσυλο ή υπάρχει έλλειψη προσφοράς για την εργασία που προσφέρει ένας πρόσφυγας ή μετανάστης θα πρέπει να γίνεται δεκτός. Από κει και πέρα η πολιτική για το θέμα θα πρέπει να εστιάσει και σε ζητήματα που κάνουν την Ελλάδα πρώτο προορισμό για τους μετανάστες ακόμα και από τις πιο απομακρυσμένες χώρες της Ασίας.Σωστή συνεργασία με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και καλύτερη φύλαξη των συνόρων είναι νομίζω 2 βασικές για γενικευμένη αντιμετώπιση του προβλήματος σε βάθος χρόνου σε αντίθεση με τα προσωρινά ημίμετρα που εφαρμόζονται κατά καιρούς προς τέρψιν ψηφοφόρων.
Ένας από τους λόγους που το μεταναστευτικό έχει φτάσει στο παραπάνω αδιέξοδο είναι και οι διάφορες γενικεύσεις που γίνονται στο θέμα. Πχ συχνά ακούγεται "να φύγουν ΟΛΟΙ οι μετανάστες" (εκ δεξιών!) αλλά και το εξίσου παράλογο "να δεχόμαστε ΟΠΟΙΟΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ έρχεται στην ελλαδα...γιατί άνθρωπος είναι κι αυτός κι έχει ανάγκη" (εξ αριστερών!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς η σωστή μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να εξετάζει περιπτώσεις και να μην κινείται σε κανένα από τα 2 αυτά άκρα. Αρχικά θα πρέπει να γίνεται μια διάκριση μεταξύ πρόσφυγα και μετανάστη. Πρόσφυγας ορίζεται κάποιος που φεύγει από την χώρα του επειδή απειλείται άμεσα
η ζωή του από πόλεμο ή από την ίδια την κυβέρνηση του κράτους του λόγω πολιτικών ή κοινωνικών διακρίσεων - είναι η περίπτωση που γίνεται και αίτηση πολιτικού ασύλου- αντίθετα μετανάστης είναι οποιοσδήποτε φεύγει από τη χώρα του κι επιθυμεί να κατοικήσει σε κάποια άλλη για οποιοδήποτε άλλο λόγο (συνήθως οικονομικούς)
Εφόσον αποδειχθεί ότι κάποιος είναι πρόσφυγας έρχεται το εύλογο ερώτημα που είδα σε σχετικό άρθρο : "Mα καλά η Ελλάδα δε συνορεύει με χώρες που είναι σε πόλεμο, πώς γίνεται κάποιος πρόσφυγας π.χ. Σομαλός να περνά από τόσες χώρες που βρίσκονται μεταξύ Σομαλίας και Ελλάδας ώστε να καταλήξει στην Ελλάδα να ζητήσει άσυλο?" Και προχωρώντας παρά πέρα, θεωρώ το πως όταν κάποιος επιλέγει το που θα πάει για να σωθεί και δεν πάει στον πρώτο λογικό προορισμό που θα του εξασφάλιζε τη σωτηρία του τότε η αποδοχή του δεν είναι και μείζον θέμα ανθρωπισμού, αφού ο ίδιος έχει τη δυνατότητα να πάει και αλλού αλλά για κάποιους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ λόγους την απέρριψε.
Σίγουρα βέβαια μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ένας πρόσφυγας εύκολα μετατρέπεται και σε μετανάστη που αναζητεί το καλύτερο δυνατό μέρος για να μείνει και να ζήσει ανθρώπινα.
Περνώντας λοιπόν στους μετανάστες το θέμα εκεί θα πρέπει να αντιμετωπίζεται πρακτικά. Κάθε χώρα πρέπει να δέχεται τον αριθμό των μεταναστών που έχει ανάγκη. Χώρες όπως η Αυστραλία για παράδειγμα, απευθύνουν οι ίδιες προσκλήσεις σε μετανάστες που θέλουν να δουλέψουν σε διάφορα επαγγέλματα, ανάλογα με τις ανάγκες τους.
Μπορεί αυτό να φαίνεται σαν μια λογική αριθμών αλλά ο ανθρωπισμός μόνο λαϊκίστικα μπορεί να βρει θέση στο θέμα. Γιατί δυστυχώς φτώχεια υπάρχει κι εντός των συνόρων μιας χώρας, ανθρωπισμός δεν είναι να φέρνουμε περισσότερους φτωχούς ανθρώπους και να τους ξαμολάμε "μπας και βρούνε καμιά δουλειά", ανθρωπισμός είναι να μπορούμε να προσφέρουμε μια δουλειά σε όλους όσους την έχουν ανάγκη. Επίσης ο ανθρωπισμός δεν πρέπει να γίνεται σε βάρος άλλων ανθρώπων. Πχ ακούγεται ανθρωπιστικό να αφήνουμε ελεύθερο το παρεμπόριο αφού μεταξύ άλλων που δε χρειάζεται να τα αναλύσω εδώ, επιτρέπει και σε φτωχούς ανθρώπους να βγάλουν τα απαραίτητα. Όμως είναι ανθρωπιστικό ο έμπορος να κλείνει το μαγαζί του η να απολύει ένα υπάλληλο του ώστε να συνεχίσει να είναι ανταγωνιστικός ως προς τα παράνομα μικρομάγαζα?
Γιατί να μην νιώσω το ίδιο ανθρωπιστικά και γι αυτόν που μειώνεται το κέρδος του από το παρ εμπόριο?
Αναμφισβήτητα είναι απάνθρωπο να μην βοηθήσεις έναν άνθρωπο μόνο σε περίπτωση που έχεις όντως τη δυνατότητα να τον ενισχύσεις ουσιαστικά. Το να επιτρέπεις όμως να συντηρείται μια κατάσταση προβληματική και για αυτόν που θες να βοηθήσεις αλλά και για τους υπόλοιπους αυτό είναι σίγουρα ψευδαίσθηση ανθρωπισμού - υποκρισία.
Εφόσον λοιπόν εξετάζεται ανά περίπτωση το να κάποιος δικαιούται άσυλο ή υπάρχει έλλειψη προσφοράς για την εργασία που προσφέρει ένας πρόσφυγας ή μετανάστης θα πρέπει να γίνεται δεκτός. Από κει και πέρα η πολιτική για το θέμα θα πρέπει να εστιάσει και σε ζητήματα που κάνουν την Ελλάδα πρώτο προορισμό για τους μετανάστες ακόμα και από τις πιο απομακρυσμένες χώρες της Ασίας.Σωστή συνεργασία με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και καλύτερη φύλαξη των συνόρων είναι νομίζω 2 βασικές για γενικευμένη αντιμετώπιση του προβλήματος σε βάθος χρόνου σε αντίθεση με τα προσωρινά ημίμετρα που εφαρμόζονται κατά καιρούς προς τέρψιν ψηφοφόρων.