[myblog]

Αλήθειες για το ευρώ την ευρωπαϊκή ένωση  και την κρίση




http://xsefoto.blogspot.gr/2012/06/8_16.html#more

     Τα παραπάνω ζητήματα  (όπως φάνηκε) δυστυχώς δεν είναι γνωστά σε όλους. Προσωπικά πιστεύω πως η Ευρωπαϊκή ένωση σαν θεσμός θα μπορούσε  να  προσφέρει πολλά στα κράτη και στους λαούς αν είχε οργανωθεί σωστά και σταματούσε να εξυπηρετεί συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα.

      Είναι αναγκαίο τα οργανωμένα κράτη να έχουν συλλογικά όργανα  ώστε να παίρνονται από κοινού  αποφάσεις, αυτό αποτελεί άλλωστε και μια γενικότερη έκφραση της δημοκρατίας. Φυσικά τα κράτη πρέπει να εκπροσωπούνται ισότιμα σε τέτοιους οργανισμούς. Αυτό σημαίνει ότι ένα κράτος δεν θα πρέπει να έχει περισσότερες ψήφους επειδή έχει δυνατότερη οικονομία,στρατό ή πληθυσμό. Το να βγάζεις αντιπρόσωπους σε συλλογικά όργανα που εκφράζουν κράτη  με βάση τον πληθυσμό του κάθε κράτους, (έτσι γίνεται πχ στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο) ουσιαστικά προϋποθέτει  ότι οι πολίτες όλων των κρατών  αυτών  ζουν με τις ίδιες συνθήκες και έχουν κοινές επιδιώξεις και συμφέροντα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει είναι άλλωστε γνωστό το χάσμα μεταξύ του βόρειου τμήματος της ΕΕ και του νότιου.  Όταν λοιπόν οι ευρωβουλευτές ενός πολυπληθούς κράτους όπως πχ η Γερμανία υπερκαλύπτουν τους ευρωβουλευτές περισσότερων από ένα κράτη-μέλη,   (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF) είναι επόμενο να προωθούνται πολιτικές περισσότερο συμφέρουσες για τη Γερμανία -έστω κι αν ο διαχωρισμός του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου είναι με βάση τα ευρωπαϊκά κόμματα και όχι τα κράτη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σήμερα αποτελούν κυβερνήσεις συνασπισμών, έτσι για παράδειγμα στην Ελλάδα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ,ΔΗΜΑΡ, ανήκουν σε διαφορετικά ευρωπαϊκά κόμματα αλλά όμως έχουν σχηματίσει μαζί κυβέρνηση. Έτσι ουσιαστικά όσο πιο πολλούς ευρωβουλευτές έχει μια χώρα τόσο καλύτερα μπορεί να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα- Το δικαίωμα του βέτο που έχει μια χώρα-μέλος είναι σίγουρα ένα μέσο προστασίας αλλά όμως ουσιαστικά προστατεύει από προτάσεις άλλων αλλά δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στην προσπάθεια μιας χώρας με λίγους ευρωβουλευτές να περάσει μια  ΔΙΚΗ ΤΗΣ  πρόταση. Κάθε κράτος μέλος λοιπόν θα έπρεπε να έχει μια ψήφο στο ευρωκοινοβούλιο ισότιμη με αυτές των υπολοίπων.

      Οικονομικά είναι σίγουρα λάθος το να δίνεις κοινό νόμισμα σε χώρες με διαφορετικές ανάγκες που παράγουν διαφορετικά αγαθά και έχουν διαφορετικές  δυνατότητες. Έτσι σήμερα η Γερμανία έχει ανάπτυξη ενώ η Ελλάδα βρίσκεται στα όρια της χρεωκοπίας. Ένα κοινό νόμισμα εξυπηρετεί χώρες με κοινές δυνατότητες, κοινούς ρυθμούς ανάπτυξης, κοινή πολιτική  αλλά και κοινό βιοτικό επίπεδο. Αν η Ουγκάντα αποκτήσει ξαφνικά κοινό ρυθμό ανάπτυξης με την Ελβετία  δε σημαίνει ότι έχει και τις ίδιες δυνατότητες, η αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης μιας χώρας μπορεί μπορεί να σημαίνει ότι  πέρασε από το σημείο που οι κάτοικοι της  ζούσαν σε αχυροκαλύβες  στο σημείο που ζουν σε πολυκατοικίες, τη στιγμή που σε μια άλλη χώρα να σημαίνει το ίδιο ποσοστό  ότι πλέον γίνεται χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας και όχι μόνο συμβατικών. Το ποσοστό σαν ανάπτυξη είναι δηλαδή το ίδιο αλλά εκφράζει διαφορετικό μέγεθος. Αν τώρα αναλογιστούμε και το πόσο περίεργοι και διφορούμενοι είναι όλοι οι οικονομικοί δείκτες ανάπτυξης μιας χώρας φτάνουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι τα κριτήρια χρήσης κοινού νομίσματος θα έπρεπε να είναι πολύ πιο αυστηρά. Το να έχεις ανεπτυγμένες και λιγότερες ανεπτυγμένες χώρες με κοινό νόμισμα στη ουσία διευκολύνει τις ανεπτυγμένες χώρες να εξάγουν τα προϊόντα τους στις λιγότερο ανεπτυγμένες ενώ κάνεις τις μη ανεπτυγμένες χώρες λιγότερο ανταγωνιστικές αφού πουλάνε και αυτές ό,τι παράγουν σε ένα πολύ "ακριβό" νόμισμα. Όταν λοιπόν για παράδειγμα στην Ελλάδα είχαμε δραχμές, ένας Αμερικάνος τουρίστας ερχόταν να δώσει δολάρια γιατί είχε μεγάλη αγοραστική δύναμη ( η αξία του δολαρίου ανέβαινε σε σχέση με τη δραχμή) σήμερα όμως με το ευρώ το δολάριο χάνει αξία σε σχέση με το ευρώ επομένως δεν είναι συμφέρον για κάποιον που έχει δολάρια να έρθει σε μια χώρα που έχει ευρώ.

         Σίγουρα πρέπει να υπάρχουν κοινές οικονομικές αποφάσεις μεταξύ κρατών  αλλά αυτές να γίνονται στο πλαίσιο ότι τα ισχυρά κράτη της ένωσης θα βοηθήσουν τα υπόλοιπα να ισχυροποιηθούν, να σταθεροποιηθούν και στη συνέχεια να περάσουν στο κοινό νόμισμα. Δυστυχώς όμως αυτό δεν γίνεται: δεν υπάρχουν επαρκείς μηχανισμοί ελέγχου που να εξασφαλίζουν ότι τα κονδύλια που δίνονται σε μια χώρα χρησιμοποιούνται  σωστά και για ώφελος του λαού της και δυστυχώς φαίνεται αυτό να γίνεται με σκοπό τη δημιουργία χρέους των χωρών που λαμβάνουν τα κονδύλια ώστε μετά να μπορούν να χειραγωγηθούν εύκολα από τα κράτη-δανειστές τους.    Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι στα πλαίσια της κοινής  οικονομικής πολιτικής η ΕΕ  επιδοτέι συγκεκριμένα αγροτικά προϊόντα  και παραμελεί  άλλα τα οποία όμως μπορεί να αποτελούν την βάση της αγροτικής παραγωγής μιας χώρας.Kάτι τέτοιο έγινε και στην Ελλάδα όπου οι αγρότες (όσοι μείνανε) επενδύουν σεεκτροφή σαλιγκαριών ενώ τόνοι ροδάκινων και άλλων φρούτων θάβονται σε χωματερές γιατί δε συμφέρει ή δεν πρέπει να πουληθούν 

              Καταλήγοντας οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η ΕΕ έχει πολλές δυνατότητες να προωθήσει την αρμονική συνεργασία των λαών της, την επίλυση πολλών προβλημάτων που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο σε τοπικό επίπεδο αλλά και να δώσει και μια  ισχυρή θέση στους λαούς της Ευρώπης σε παγκόσμιο επίπεδο.Για να γίνει αυτό θα πρέπει το κάθε μέλος της να  αγωνιστεί για την επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων που αναφέραμε αλλά και άλλων που δεν τα παρουσιάσαμε εδώ. Κάθε μέλος της ΕΕ είναι στην ουσία η ίδια η ΕΕ και μπορεί να την διαμορφώσει. Αποστολή της ΕΕ θα πρέπει να είναι η εξίσωση του βιοτικού επιπέδου των λαών της  αλλά όχι η ισοπέδωση του. Έτσι σαν μια κοινωνία ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών  γίνεται προφανές ότι   για να γίνει η εξίσωση των μελών της, τα ισχυρά κράτη είναι αυτά που θα πρέπει να κάνουν τις θυσίες που απαιτούνται ώστε να ενισχυθούν τα πιο αδύναμα και όχι το αντίθετο. Χρέος του κάθε πολιτικού είναι να αγωνιστεί για αυτά τα ζητήματα. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ΕΕ είναι απλά ένας διεθνής οργανισμός στον οποίο κάθε χώρα συμμετέχει επειδή κρίνει ότι έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της-τα συμφέροντα των πολιτών της-Αν λοιπόν κάποια στιγμή κριθεί  ότι πλέον τα συμφέροντα ενός κράτους δεν εξυπηρετούνται από την παραμονή του στην ΕΕ είναι μια απόλυτα φυσιολογική κίνηση το κράτος αυτό να αποχωρήσει από την ΕΕ.